„Tym, co w Polsce dali myśl, Aby stworzyć cud majowy, Cześć z oddaniem złóżmy dziś, Przed pamiątką chyląc głowy. Gdyż… Naród, który traci pamięć, przestaje być Narodem.”
Wielka Sobota to dla chrześcijan czas oczekiwania na ponowne przyjście Jezusa Chrystusa, dlatego w tym dniu święci się pokarmy na stół wielkanocny. Pokropienie pokarmów wodą święconą przywołuje w naszej świadomości chrzest, przez który zostaliśmy włączeni we Wspólnotę Kościoła - a więc Mistycznego Ciała Chrystusa. Poświęcone pokarmy przypominają nam natomiast, że Zmartwychwstały Chrystus jest dla nas wszystkich chlebem życia.
„Są takie święta raz w roku, co budzą życie, budzą czas. Wszystko rozkwita w słońca blasku i wielka miłość rośnie w nas. Miłość do ludzi, do przyrody, w zielone każdy z wiosną gra, a w naszych sercach radość trwa.”
Wielkanoc to najważniejsze święta w roku liturgicznym. Jak wskazuje nazwa, to Wielka Noc, bo właśnie w nocy – z Wielkiej Soboty na Wielka Niedziele - świętujemy Zmartwychwstanie Chrystusa, pokonanie śmierci i rozpoczęcie nowego życia.
Tradycja odprawiania drogi krzyżowej wywodzi się z Jerozolimy. Rozpowszechniona została przez franciszkanów, którzy oprowadzając pątników, zatrzymywali się przy stacjach przedstawiających historię śmierci Jezusa. Rozważając stacje męki Chrystusa, zdajemy sobie sprawę z tego, czego się boimy, przed czym uciekamy, co chcemy wyprzeć. Czasem w tym cierpieniu nie widzimy Boga, ale On jest blisko nas, gdyż nie przychodzi jako wielki mocarz, ale jako słaby – tak jak my, towarzysząc nam we wszystkim, co przeżywamy.
Używamy plików cookies, by ułatwić korzystanie z naszych serwisów.
Jeśli nie chcesz, by pliki cookies były zapisywane na Twoim dysku zmień ustawienia swojej przeglądarki. . Czytaj więcej...
Wielka Sobota to dla chrześcijan czas oczekiwania na ponowne przyjście Jezusa Chrystusa, dlatego w tym dniu święci się pokarmy na stół wielkanocny. Pokropienie pokarmów wodą święconą przywołuje w naszej świadomości chrzest, przez który zostaliśmy włączeni we Wspólnotę Kościoła - a więc Mistycznego Ciała Chrystusa. Poświęcone pokarmy przypominają nam natomiast, że Zmartwychwstały Chrystus jest dla nas wszystkich chlebem życia.
„Są takie święta raz w roku, co budzą życie, budzą czas. Wszystko rozkwita w słońca blasku i wielka miłość rośnie w nas. Miłość do ludzi, do przyrody, w zielone każdy z wiosną gra, a w naszych sercach radość trwa.”
Tradycja odprawiania drogi krzyżowej wywodzi się z Jerozolimy. Rozpowszechniona została przez franciszkanów, którzy oprowadzając pątników, zatrzymywali się przy stacjach przedstawiających historię śmierci Jezusa. Rozważając stacje męki Chrystusa, zdajemy sobie sprawę z tego, czego się boimy, przed czym uciekamy, co chcemy wyprzeć. Czasem w tym cierpieniu nie widzimy Boga, ale On jest blisko nas, gdyż nie przychodzi jako wielki mocarz, ale jako słaby – tak jak my, towarzysząc nam we wszystkim, co przeżywamy.